Monday, January 17, 2011

99 Hari Kisah Klasik "Aisyah Azmi" : Diari Aminul Iman

Diari Aminul Iman
*****

“Cik, boleh tolong lapkan meja ni?”

“Oh. Maaf kan saya puan. Saya tak perasan tadi.” Serius, aku rasa bersalah. Macam mana aku boleh tak perasan meja puan tu bersepah? Memang salah aku. Nasib baik tak kena marah.

“Takpe2. Terima kasih ye cik…. Iman. Betul ye Iman?” Senyuman puan itu mengingatkan aku kepada seseorang. Oh, sekarang aku dah ingat. Puan ini lah yang aku tolong semasa dia tercekik tulang tempoh hari. Yang membuatkan aku pertama kalinya perasan menjadi heroin seperti heroin kisah cinta-cinta remaja.  Padahal aku pun belajar dari filem saja semua itu.

“Puan yang tempoh hari tu ye. Yang tercekik tulang kan. Kan.” Tercekik tulang? Sungguh tidak senonoh lah aku ni. Aku memang ada masalah sikit dari dulu. Mudah sangat excited.  Aku pun tak tahu macam mana nak sembunyikan nya.

“Hehehe. Iye, iye saya. Nasib baik Iman ingat saya. Sibuk ke hari ni? Jauh termenung nampak. Hehehe”. Aku hanya mampu tersenyum. Adoi, perli nampak. Padan muka aku.

 “Iman habis kerja pukul berapa ye?” Aik, kenapa pula tiba-tiba tanya habis kerja ni. Lain macam je puan ni aku tengok. Relax Iman..relax. Mungkin puan ni nak duga aku je ni.

“ehem, kira-kira pukul 6 puan. Kalau saya tak mengelamunlah. Hehe”. Ini satu lagi masalah aku, kalau dah nervous, aku akan buat lawak yang sememangnya tak lawak. Entah apa-apa entah.

“Hehehehe. Ok, kalau macam tu nanti pukul 6 saya suruh anak saya datang ambil Iman ye. Pukul 6 taw, jangan lupa pulak.” Hah? Apa tadi? Aku salah dengar ke puan tu silap cakap. Datang ambil aku? Anak? Pukul 6? Hah? Apa tadi??

Dairi Ahmad Fadli
*****

“Siapa si Iman tu bu? Kenapa nak kena jemput dia segala. Leceh lah. Tak boleh datang sendiri ke? Kalau susah sangat meh Abang bagi direction”.

“Haish kamu ni. Ade ke nak balas jasa orang macam tu. Tak ikhlas namanya tu. Lagi pulak takkan kamu tak kenal si Iman tu siapa. Dia tu bakal menantu ibu lah. Bakal isteri kamu. Faham?”

Ahhh sudah ibu ni. Dah buat balik dah. Tak habis-habis nak jodoh kan aku dengan anak kawan-kawan dia lah ni. Si Salmah lah. Rozita lah. Aisyah lah. Tak habis-habis. Tak pernah nak menyerah. Karang aku lari balik Australia macam dulu karang baru nak menangis meraung.

“Ibu, kan abang dah bagitahu. Abang tak ready lagi lah nak kawen. Lagipun bu, entah siapa-siapa lah Iman tu. Baik ke die, buruk ke dia, mana kita nak tahu bu. Ibu..ibu..” Aku hanya mampu mengeluh. Diluah mati emak, ditelan mati bapak.

Aku tahu ibu buat semua ini untuk aku. Ibu tak mahu aku asyik berulang alik ke Australia. Ibu tahu kerja-kerja aku tidak lah mendesak aku untuk terbang ke sana pun sebenarnya. Aku saja yang bersungguh-sungguh meng’offer’ diri. Ibu tahu aku tak selesa di sini. Sebab ada bapak. Ibu tahu aku dengan bapak macam mana.

Mungkin bagi ibu dengan mengahwinkan aku dengan orang baik-baik aku lebih ‘lekat’ di bumi Malaysia. Entah lah, bukan aku tak pernah cuba.

Aku Ahmad Fadli. Boleh panggil aku Ali. Adik-adik aku panggil aku abang. Semasa umur aku 9 tahun aku sudah bergelar hafiz. Bapak yang paksa. Mungkin sebab itu aku tak suka bapak. Sebab bapak suka paksa-paksa. Tapi makin matang aku makin mula faham. Kalau dulu bapak tak paksa mungkin sekarang aku bukan Ali yang sekarang. Aku paling hormat ibu dan iya, aku ada masalah sikit dengan bapak. Tak begitu ‘ngam’ bak kata anak-anak muda sekarang.

“Abang, cepat lah. Karang lama pulak Iman menunggu nya.” Haish ibu ni. Kacau daun pulak dia.

“Abang mana lah kenal Iman tu macam mana. Ibu ikutlah.”

“Ajak Areef. Dia kenal sangat dengan Iman. Iman pun kenal dia. Panggil Areef turun.” Ok, sekarang kena bawak si bongsu, musuh ketat nombor dua selepas bapak keluar jalan-jalan pulak.

“Cakap kat Areef abang tunggu dalam kereta.” Kalau ibu yang ikutkan senang, tak adalah rasa janggal sangat....

“Kak lman kerja dekat mall depan sana. Abang berhenti luar jela, nanti Areef masuk panggil. Parking selalu penuh luar tu. Abang tunggu kejap.”

“Ok.” Aku sendiri canggung dengan Areef. Dia apatah lagi. Mungkin kerana aku dewasa dan dia masih kanak-kanak, pemikiran kami tak sama. Dan aku pula lama belajar di Australia. Berkerja juga di sana. Mungkin sebab itu lah aku dengan Areef dingin. Mungkin.

Dairi Aminul Iman
*****

“Maaf ye. Tapi boleh saya tahu kita nak kemana?” Aku sekadar berbasa basi. Iya lah, tiba-tiba puan tadi petang menghantar wakil anak nya siap dengan driver menjemput aku di tempat kerja. Apa kes kan? Macam mana lah aku tak pelik. Jangan aku di culik sudah. Culik pun bukan aku ada harta. Iya tak?

Lagi pula aku rasa puan tadi pun dah cukup kaya. Kalau tidak masakan dia mampu mengupah driver segala. Cuma mungkin pemandunya perlukan kursus intensif untuk tingkatkan lagi skill beramah mesra. Tak adalah dia terlalu kaku dan sedikit sombong, macam ini. Iya..sedikit sombong.

“Ibu ajak makan-makan kat rumah. Kan hari tu akak dah tolong ibu. Ni ibu nak balas jasa balik lah ni. Lagi pulak, abang baru balik dari oversea, kira ni majlis doa selamat kecil-kecilan jugak lah. Akak jangan risau, nanti kami hantar pulang ye.”  Petah Areef berkata-kata. Aku gemar si budak Areef ni. Sangat comel!

Wah, ada anak lelaki rupanya. Hehehehe. Agak-agak boleh jadi suami tak? Ok, aku terlalu berterus terang nampak nya.

“Masuk lah Iman. Ibu ingatkan sesat dah tadi. Risau ibu taw.” Ibu?

“Maaf lah puan saya datang tak bawa apa-apa. Tak sempat singgah tadi.” Aku terbiasa begitu, bertandang mesti berisi. Aku jadi serba salah pula.

“Haish, apa puan-puan pulak ni Iman. Ibu lah. Ibu.” Aku silap dengar ke? Kenapa tiba-tiba ber’ibu-ibu’ ni?

“Ibu…” dalam suara tu aku dengar. Rasa tenang. Rasa terlindung. Rasa dekat sangat. Dekat? Lain macam saja. Aku menoleh pantas dan kemudian...arghhh..malu aku taw! Kalau tak kerana kena sambut dengan driver,alamatnya percumalah aku cium jubin berkilat tuan rumah. Bikin malu depan bakal mak mentua je! Driver ni pun, berdiri dekat sangat siapa suruh? Tapi, bila masa pulak driver ini ikut masuk rumah?
Tak kan lah…..

Dairi Ahmad Fadli
*****

“Kot ya pun nak jual minyak bu, tunggu lah lepas makan…” Serius ibu buat aku gementar. Ibu belum pernah tunjuk minat sampai macam ni sekali pada mana-mana calon sebelum ni. Apa dia pernah buat untuk ibu? Dia pernah selamatkan nyawa ibu? Macam mana? Kenapa aku tak tahu?

Si Iman ni pun satu, ibu suruh panggil ‘ibu’ kemain lagi dia ye. Tak membantah sikit pun. Tapi comel jugak si Iman ni. Tak banyak kerenah. Ikut je kata ibu. Ikut biar bertempat lah harap-harap aku. Jangan ibu suruh dia kahwin dengan aku pun dia ikut jugak. Susah lah macam tu. Tapi kalau betul pun ape salah nya. Kan tadi aku kata dia comel? Arghhh..apa sudah jadi ni?

Malam itu aku hantar Iman pulang agak lewat. Sangat lewat sebetulnya. Dalam perjalanan, ada ke dia kata dia mati-mati ingat aku ni driver? Tak patut. Aku sikit punya hensem dia kata driver tu satu hal. Lagi satu hal boleh pulak dia mengaku dia pikir aku macam tu. Tak bertapis langsung. Percuma Areef dapat peluang gelakkan aku. Kurang hasam. Aku tengok Areef senang dengan dia. Bagus lah. Kenapa tiba-tiba aku bagus lah? Jangan kata aku dah….haish. Tak mungkin. Tak mungkin.

Keesokannya,

“Abang, lambat balik. Dah solat isyak belum? Kalau belum cepat pegi, dah nak habis waktu ni. Lepas solat turun bawah. Bapak ada hal nak cakap.” Kenapa dengan bapak ni?

Dengan bapak aku lebih kepada takut sebenarnya, bukan hormat. Tapi tak ada lah sampai tak hormat langsung. Muktamat kata bapak, muktamat jugak lah kata yang lain. Aku kenal benar gaya bapak.

Bapak nak aku kahwin dengan Iman. Muktamat, kalau tak setuju jangan balik rumah langsung katanya. Itu cara bapak. Iya, aku pernah kata dia comel tapi dalamannya, aku tak kenal pun dia macam mana. Entah-entah ini perangkap dia nak kaut segala harta kemewahan kami. Aku cukup hairan kenapa ibu dengan bapak yang berkenan sangat dengan dia. Iya lah memang dia nampak baik, cantik, sopan dan paling penting dia sangat bersahaja. Dengan atuk dan wan pun dia boleh ‘ngam’, dengan adik-adik apatah lagi kan.

Cuma kahwin? Kahwin ni perkara besar, tak boleh main-main. Aku tak faham betul. Bapak kata dia setuju. Kenapa dia setuju? Kan kenal aku pun tak. Tapi kalau betul aku tak mahu, kenapa tak bantah saja? Macam lah aku tak pernah lari ke Australia dulu. Aku rasa hati aku sedikit berbunga. Hati memang tak boleh menipu. Tapi betul ke ni?

Dairi Aminul Iman
*****

Mak kata Encik Fadlan dan Puan Intan tadi datang berhajat. Hajat besar kata nya. Mereka nak aku jadi menantu mereka. Ah sudah. Sampai ke situ? Kadang-kadang adalah jugak aku curi-curi pandang si Ali tu. Iyalah, sekadar curi pandang. Tak ada pulak aku bersungguh-sungguh nak berlaki kan dia. Mereka ni betul-betul ke main-main ni? Tapi ada ke orang main-main soal kahwin?

“Iman pulak macam mana? Setuju tak?” mak mencelah.

Aku nampak mak gembira benar. Kesian mak, mesti mak tak sabar nak tengok aku kahwin kan. Mesti setiap kali aku dikutuk, mak lah paling terasa. Aku satu-satu nya anak mak dengan ayah, mereka tak sabar nak bercucu agaknya. Sayangnya kata mereka aku seakan tak berminat nak berumah tangga. Aku bukan tak mahu, cuma tak laku-laku.  Bak Wali Band tu.

Apa salah ku, apa salah ibu ku,
Diri ku, di himpit pilu,
Tak ada yang mahu yang menginginkan aku
Tuk jadi penawar rindu..tuk jadi kekasih hatiku....

“Mak berkenan ke dengan Ali tu mak? Bukan kita kenal pun dia siapa.”

“Berkenan sangat-sangat lah. Ali yang hantar kamu balik semalam kan. Baik budak nya. Ibu dia kata dia tahfiz ye. Wahh,kalau kamu kahwin dengan dia lega lah sikit hati mak ni. Sekurangnya mak tahu dia boleh bimbing kamu.”

“Ayah kata apa?” Sebenarnya aku sekadar cuba beralasan.

“Iman, kami setuju aje. Kamu yang nak kahwin. Kalau kamu belum sedia tak pe lah nak. Kami tak nak paksa-paksa. Ye.” Tegas ayah. Aku nampak mak termenung jauh. Ampunkan saya mak.

“Kalau mak dengan ayah dah setuju, saya ikut je mak. Nak tunggu putera raja masuk meminang entah bila lagi kan mak. Putera katak pun jadilah kan.”

“Betul ke ni nak?” Demi  mak, apalah sangat pengorbanan aku ini.

Kini lagi tiga hari sebelum majlis perkahwinan aku. Mak sudah tak dapat dikawal. Semua benda dia nak sempurnakan. Kesian mak. Ayah macam biasa, cool saja tapi aku tahu ayah pun excited. Kalau tak, masakan setiap inci rumah dia nak tukar baru. Maka sudah seminggu jugak lah aku tak bertemu Ali. Kalau tak, saban hari lah Ali akan mengambil aku dari tempat kerja pulang ke rumah. Ibu kata Ali ni kena training sikit, kasi lembut sikit hati kayu nya.

Ali memang anak yang baik. Walaupun dia dingin dengan bapak tapi aku tahu, dia sayang bapak. Dia dengan bapak tak banyak beza sebenarnya tapi masing-masing tak mahu mengaku. Segan lah tu. Aikk, aku ni puji-puji Ali kenapa pula? Jangan kata aku rindu dia. Eh, nak rindu pun tak apa kan. Dia bakal suami aku. Ok, aku mengaku aku suka dia. Hehehehe. Dia suka aku tak?

“aku terima nikah nya………….”

Aku masih terngiang suara Ali melafazkan akad tadi. Air mata aku perlahan menitis. Aku lihat mak terserlah bahagia. Perlahan aku rasa lembut tangan Ali menyapa tangan aku. Lembut sekali. Rasa tenang, dilindungi. Aku mengaku aku suka Ali. Kemungkinan besar juga sudah mula menyintai Ali. Dan bila aku lihat telinga Ali kemerahan, aku tahu, Ali juga suka aku. Aku tak ragu.

Aku berjanji aku akan menyintai Ali, membahagiakan Ali. Mak, saya berjanji untuk bahagia demi mak. Mak, doakan saya mak. Doakan saya kawan-kawan.
-aminul iman-


~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~♥~

Hasil Karya : Aisyah Azmi

Untuk mengundi Aisyah Azmi, sila tinggalkan komen undian anda pada 'comment box' di bawah.
Thanks. :)
Untuk vote, anda boleh tinggalkan komen 'vote/undi' anda di kotak komen. Anda boleh tinggalkan vote mengikut cara masing-masing. Contoh komen vote/undi ;
~> Saya suka cerpen ini. I vote!
~> Vote!
~> Saya vote cerpen ini.
~> Saya undi!
~>Ana undi ini cerpen. Ente bagaiman?
***undian dari anonymous tidak dikira***

 
Good luck Aisyah Azmi! (^^,)

With Love,